Als ik aan Moskou denk, denk ik aan dikke pakken sneeuw. Aan uientorens als in sprookjes. Aan wodka en kaviaar. Aan de Russische ziel die zich laaft aan de balalaika. Aan koude schoollokalen die met sneeuw en takken worden schoongemaakt. Aan mijn sokken die aan de verwarming, naast mijn bed, te drogen hangen. Maar vooral denk ik aan de soldaat … De soldaat die zich, schuifelend, lijf aan lijf, aan alle meisjes vastklampte.
Blog
‘Willen we haar nog in huis mam?’ vroeg mijn kind die al een jaar of twee naar een goede reden zocht om onze pianojuf de laan uit te sturen. Onze juf komt uit Siberië. Ze heet Natalia en heeft een bobkapsel. Omdat ze weinig voeling heeft met de Nederlandse taal praat ze ongewild in commando’s: ‘stoppen-nú, opnieuw-beginnen, jij-moet-níet-daar-maar-dáár, alsjeblieft-ja-ja.’
Mijn hond en ik liepen in de schemering langs de kade. Plots stond hij stil. Hij verzette geen poot meer. In de verte ontwaarde ik een Dwergschnauzer.
Als mijn hond een loops teefje ruikt versteent hij, om vervolgens op het dier af te rennen, zijn snuit in haar te steken en - als hij de kans krijgt - op haar te springen.
Hier, zei ze, en ze overhandigde me een doosje. In het doosjes zat een loeidure, milieuvriendelijke, vegan deodorant van een hip merk. Ik had deze eerder die week voor mezelf willen kopen maar te duur gevonden.
Onhandig stond ze voor me.
‘Waarom krijg ik een cadeau?’ vroeg ik.
Ongeïnteresseerd haalde mijn kind haar schouders op.
'Dit had ik veel eerder moeten doen,' zei ze, 'dingen waar ik al jaren tegenaan loop lossen hier op als sneeuw voor de zon.' Ze keek uit het raam van mijn groene, plantrijke coachingsruimte, terwijl snot van haar neus naar haar mond kroop en tranen in haar ogen beten.
Gisteren, toen de osteopaat zijn vingers in mijn organen drukte dacht ik ongeveer hetzelfde; waarom had ik niet eerder zijn hulp gevraagd bij mijn zeurende rug, mijn jankende blaas en mijn immer stramme schouders? Waarom investeerde ik wél in nieuwe kleren en liet mijn haren knippen, maar bleef ik een schraper als het over geld, en vooral tijd, voor mijn fysieke en mentale gezondheid ging? Was ik dan zó gewend aan maakbaar en snel?
U kunt hier uw bovenkleding uittrekken, zegt de jonge vrouw. Behalve uw bh, die mag u aanhouden. Als ik bijna naakt de ruimte in loop knikt ze naar de onderzoekstafel. De papierrol scheurt als ik mezelf klunzig op het tafelblad hijs.
Ik kijk naar de jongeman links van me, onderuitgezakt staart hij naar zijn nagels. Loopt hij hier zijn co-schap, is het een snuffelstage? Hij lijkt me te jong om arts of verpleger te zijn.